María Mariño (María Mariño Carou) (Noia, 1907-Parada do Courel, 1967) de familia humilde, deixou moi nova a escola para exercer como costureira. Con todo, entrou en contacto coa literatura na magnífica biblioteca do Pazo de Goiáns, en Boiro, onde morou un tempo cunha súa tía que traballaba na casa como cociñeira. Finalizada a guerra civil, contrae matrimonio e o seu home é destinado ao País Basco. Alí tiveron un fillo, que faleceu prematuramente. Esta morte, á que se uniu a da súa mai, provocaría en María Mariño unha fonda depresión. De regreso á Galiza e tras un tempo en Arzúa, instaláronse no Courel, primeiro en Romeor e posteriormente en Parada, onde a escritora residiría o resto dos seus días. En 1953 coñeceu a Uxío Novoneyra, quen se convirtiría nun forte estímulo para Maria Mariño comezar a escribir e a través do que superaría o isolamento en que vivía, entrando en contacto con outros escritores como Manuel María, Domingo García Sabell, Victoria Armesto ou Ramón Piñeiro. Morreu en 1967, despois de ver publicada unha única obra, Palabra no tempo (1963). O poemario Verba que comenza (1990), escrito nos últimos meses de vida, vería a luz postumamente. A súa obra foi recompilada en Obra completa (Xerais 1994).
Esta web utiliza cookies para que podamos ofrecerte la mejor experiencia de usuario posible. La información de las cookies se almacena en tu navegador y realiza funciones tales como reconocerte cuando vuelves a nuestra web o ayudar a nuestro equipo a comprender qué secciones de la web encuentras más interesantes y útiles.