Nos 煤ltimos anos const谩tase un incremento das narraci贸ns que se centran no devir dos personaxes e, sobre todo, das personaxes, fronte a outro tipo de tramas. Dentro das propiedades das que emerxen as protagonistas ten especial relevancia a de x茅nero. Ser rexistradas como personaxes mulleres activa outros trazos sat茅lites que as dotan dun atractivo especial para a arte.
A marxinaci贸n, a anomal铆a, a cuantificaci贸n do corpo, pero tam茅n a loita, 茅 dicir, a construci贸n dunha identidade en conflito, abren un espazo para o ins贸lito e permiten un percorrido argumental complexo. Mais tam茅n nos enfrontan a unha dupla condici贸n ontol贸xica: ser muller, como ser personaxe de ficci贸n, 茅 ser algo, un obxecto que emerxe dunha serie de inscrici贸ns e que forma parte da realidade, a铆nda que as inscrici贸ns sexan sociais. De feito, a abundancia de protagonistas femininas que se dedican ao traballo art铆stico emparella a emerxencia das mulleres e das personaxes, xa que as d煤as son obxectos sociais, non naturais, sen que isto supo帽a que non te帽an a mesma dignidade na s煤a existencia. Deste xeito, desde o punto de vista da ontolox铆a da arte e do novo realismo anal铆zanse os tipos de obxectos ficcionais femininos que aparecen na narrativa galega do s茅culo XXI e as inscrici贸ns das que xorden, desde a convicci贸n de que as personaxes, tam茅n os personaxes, existen.
