Non debían medrar

Non debían medrar publicouse hai máis de corenta anos. Desde aquela ata esta edición conmemorativa do centenario do nacemento de Lueiro Rey, forma parte deses libros que non perden brillantez, interese nin atractivo malia o paso dos anos. O libro está artellado como unha historia de aprendizaxe e inspiración verista, cruzado polo desamparo e a vontade de reflectir un mundo gris sen esperanzas. A forza da oralidade cobra unha especial relevancia nun libro nucleado polo protagonismo infantil. Lueiro convídanos a asistir á particular descuberta dun universo que, desde o local, goza dunha proxección universal porque amosa un proceso que se converte, aos poucos, nun desafío que cuestiona o concepto de supervivencia. Tampouco se pode esquecer a importancia que se lle outorga a valores como a amizade ou a lealdade nun contexto afogante e sen expectativas como o da posguerra. Unha novela imprescindible para coñecer a traxectoria da voz de Lueiro, pero tamén para a literatura galega.

Título:

Tapa blanda

11,95 €

( impuestos incluidos )

SOBRE EL AUTOR

Ramón Nicolás

Ramón Nicolás (Vigo, 1966) é profesor e crítico literario. Escribe semanalmente nas páxinas do suplemento Fugas de "La Voz de Galicia" e con asiduidade no blog literario Caderno da crítica. É membro da Fundación Celso Emilio Ferreiro e doutras asociacións críticas e literarias, alén de dirixir a colección Biblioteca das Letras Galegas de Xerais. Asinou diversas traducións e ensaios, ademais de estudar a obra de autores como Manuel Luís Acuña, Manuel Lueiro Rey, Álvaro Cunqueiro, Ramón Cabanillas, Lugrís Freire ou Celso Emilio Ferreiro. Os seus últimos libros foron a biografía "Onde o mundo se chama Celso Emilio Ferreiro" (Xerais, 2012), "Antoloxía do Rexurdimento" (Xerais, 2024) e as novelas "O espello do mundo" (Xerais, 2016) e "Lapis na noite" (Xerais, 2018). Foto de Anxo Cabada

Manuel Lueiro Rey

Manuel Lueiro Rey (Fornelos de Montes 1916-O Grove 1990) estivo sempre comprometido coas ideas democráticas e militou clandestinamente no Partido Comunista. Desenvolveu unha abondosa produción literaria iniciada en 1950. En 1966 consegue o Premio Ciudad de Oviedo con Manso, novela que se publicará censurada en España, traducida íntegra ao galego en 1996. En 1968 editouse en Buenos Aires Vicente y el otro, e a partir de entón publicou, entre outros, La noche espera el alba (1971), Un tempo de sol a sol (1971), Non debían medrar (1974, Xerais 2016), Escolma ferida (1977), O sol na crista do galo (1982, Xerais 2003), Crónica de una transición intransigente (1985) ou Nova escolma ferida (1988). Postumamente publicáronse, entre outros, Camino de sueños (1992), Memoria de la raíz de las casas (1992) ou Derradeira escolma ferida (Xerais 2003), así como o libro O Grove: canción do sal e do vento (Xerais 2005).

❮ ❯